Η Αθλητική Ηχώ και τα φάλτσα της...

Ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά δημοσιεύματα που διάβασα ποτέ σε αθλητική εφημερίδα και δη οπαδική, ήταν ένα στην Αθλητική Ηχώ κάπου στο 1999, με τον βαρύγδουπο τίτλο "Ολυμπιακά πρόβατα ή σκεπτόμενοι φίλαθλοι;", το οποίο δημοσιεύω ευθύς αμέσως (πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση).

Άρθρο για γέλια

Σε αυτό το άρθρο λοιπόν, που μόνο ως αστείο μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος, ο συντάκτης του κάνει επίθεση στον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη, για δηλώσεις του στα εγκαίνια του "Σπιτιού του Ολυμπιακού". Ο Κόκκαλης τότε είχε δηλώσει την ενόχλησή του για κάποια ΜΜΕ και συγκεκριμένα το τότε SuperSport, την Sportime και το Star Channel, για την έλλειψη αντικειμενικότητας σε ότι αφορά στον Ολυμπιακό. Αντιθέτως είχε επευφημήσει την Αθλητική Ηχώ και την Ώρα των Σπορ, επειδή αυτές τουλάχιστον είναι οπαδικές και με την βούλα και δεν το παίζουν δήθεν αντικειμενικές.

Κι όμως ούτε αυτό άρεσε σε κάποιους, όπως ο παραπάνω αρθρογράφος ο οποίος αφηνίασε. Εμμέσως πλην σαφώς παρομοίασε τον Κόκκαλη με την χούντα, επειδή έκανε κριτική στα ΜΜΕ και προσπάθησε να κατευθύνει τους οπαδούς της ομάδας για το ποια εφημερίδα θα διαβάζουν, και χαρακτήρισε τους Ολυμπιακούς πρόβατα που κάθονται και τον ακούνε. Ο συγκεκριμένος αρθρογράφος-οπαδός του ΠΑΟ τα έβαλε με τον Κόκκαλη επειδή άφησε υπόνοιες ότι η Αθλητική Ηχώ είναι οπαδική εφημερίδα φίλα προσκείμενη στον ΠΑΟ. Εδώ είναι που γελάνε. Πίστευε ο κύριος αυτός ότι υπήρχε μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού που διάβαζε αυτή τη φυλλάδα; Πίστευε ότι η Αθλητική Ηχώ ήταν όντως η εφημερίδα που ενδιαφερόταν μόνο για το καλό του αθλητισμού και που με αντικειμενικότητα ενημέρωνε τους αναγνώστες της για τα αθλητικά δρώμενα; Και αν ο ίδιος είχε όντως αυτή την ψευδαίσθηση για τους εργοδότες του, γιατί δεν την κρατούσε για τον εαυτό του; Όλοι άλλωστε γνώριζαν ότι η Αθλητική Ηχώ υποστήριζε τον ΠΑΟ. Απλά βρήκε άλλη μία ευκαιρία να κάνει επίθεση στον Ολυμπιακό.

Η πορεία της Αθλητικής Ηχούς

Η Αθλητική Ηχώ ήταν πράγματι μια ιστορική εφημερίδα, με εξαιρετικά πλούσιο αρχείο, πραγματικό θησαυρό. Μέχρι εκεί όλα καλά, αλλά η Αθλητική Ηχώ αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1945 και υπήρξε η πρώτη και μοναδική μεγάλη αθλητική εφημερίδα στην Ελλάδα μέχρι το 1955 όταν απέκτησε αντίπαλο δέος, το επίσης ιστορικό Φως των Σπορ. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 η Αθλητική Ηχώ ήταν κατά βάση αντικειμενική, αντιμετώπιζε επί ίσοις όροις όλες τις ομάδες, αν και υπήρχαν φορές που διαφαινόταν μια συμπάθεια προς τον ΠΑΟ.

Από τις δεκαετίες του '70 και κυρίως του '80, όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό και με την εμπλοκή των Βαρδινογιανναίων - που δεν άφηναν τίποτα σητν τύχη του - με τον ΠΑΟ, η Αθλητική Ηχώ διατηρεί ένα αξιοπρεπές status, αλλά ήδη έχει αρχίσει να εκδηλώνεται ακόμα εντονότερα η συμπάθεια προς τον ΠΑΟ, κάτι που μπορούσε ο καθένας να αντιληφθεί. Ναι μεν είχε μια καλή κουβέντα να πει και για τον Ολυμπιακό, αλλά ο ΠΑΟ είχε άλλη μεταχείριση και αυτό δεν κρυβόταν. Πρόβαλε τους πράσινους σαν τον απόλυτο σύλλογο, υπερασπιζόταν τις θέσεις του και τον προστάτευε σε οποιαδήποτε επίθεση του γινόταν από οποιαδήποτε μεριά.

Κάπως έτσι φτάνουμε στις δεκαετίες του '90 και του 2000. Η Αθλητική Ηχώ έχει πλέον ξεφύγει από το προφίλ που διατηρούσε επί δεκαετίες και μετατρέπεται σε αμιγώς πράσινη εφημερίδα. Το αρχείο της συνεχίζει να είναι εξαιρετικό, αλλά η πολιτική της δεν μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί ούτε κατά διάνοια ουδέτερη. Τότε είναι που κάνουν την εμφάνισή τους οι δημοσιογραφίσκοι που κάνουν μόδα το ποδοπάτημα της δημοσιογραφίας στο βωμό των συμφερόντων. Ανώνυμα και επώνυμα άρθρα που χλευάζουν, υποτιμούν και κατακεραυνώνουν τον Ολυμπιακό σε οτιδήποτε και αν κάνει, είτε είναι στα πάνω του είτε στα κάτω του και σε οποιοδήποτε άθλημα.

Σε καιρούς που ολόκληρη η αθλητική Ελλάδα αηδίαζε με τις πρακτικές του Βαρδινογιάννη, η Αθλητική Ηχώ ήταν ο μόνος σύμμαχος της παναθηναϊκής οικογένειας. Απομάκρυνση από την αντικειμενικότητα, υπερπροβολή του ΠΑΟ και πόλεμος στον αιώνιο αντίπαλο, είναι πλέον οι κύριοι άξονες της πολιτικής της εφημερίδας. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις απερίγραπτης παραπληροφόρησης των αναγνωστών, με προβοκατόρικα πρωτοσέλιδα και παραποίηση της πραγματικότητας πάντα προς όφελος του ΠΑΟ και εις βάρος του Ολυμπιακού. Για την εποχή αυτή η τακτική ήταν πρωτοφανής, άσχετα αν σήμερα έχει γίνει συνήθεια βλέποντας όλες ανεξαιρέτως τις οπαδικές εφημερίδες να επιδίδονται σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Με σταθερό βήμα η Αθλητική Ηχώ μετατράπηκε από μια αξιοσέβαστη αθλητική εφημερίδα σε ένα ακόμα οπαδικό κουρελόχαρτο. Και αν βλέπεις τις σύγχρονες οπαδικές εφημερίδες να παραμένουν σταθερά σε επίπεδο βούρκου και να επιμένουν σε τακτικές υποκόσμου, από μια εφημερίδα με την ιστορία της Ηχούς κάτι τέτοιο μόνο λύπηση προκαλούσε. Γι' αυτό άλλωστε η Ηχώ έφτασε στην πλήρη παρακμή και από τον ένα μεγάλο πόλο του παραδοσιακού διπόλου Φως-Ηχώ, έφτασε να παραπαίει, ο κόσμος να της γυρνάει την πλάτη και στο τέλος να εξαφανίζεται.

Εν κατακλείδι

Το άρθρο-παραλήρημα, που έδωσε τροφή για όλα όσα γράφτηκαν εδώ, απλά αποτυπώνει την πάγια τακτική των δημοσιογράφων του πράσινου στρατοπέδου. Λένε ότι λένε, γράφουν ότι γράφουν (όπως κάνουν και οι... συνάδελφοί τους από άλλες ομάδες), αλλά δεν παραδέχονται την ταυτότητά τους, σε αντίθεση με τους άλλους. Και η αιτία βρίσκεται σε κάτι που εχει ριζωθεί βαθιά στην παναθηναϊκή αντίληψη των πραγμάτων. Δεν τους ενδιαφέρει να απευθύνονται σε ένα κοινό αμιγώς παναθηναϊκό, που απλά θα του χαϊδεύουν τα αυτιά και θα χαίρονται όλοι μαζί. Τους ενδιαφέρει κυρίως το κοινό που δεν έχει πράσινα αισθήματα, γιατί εκεί τους ενδιαφέρει να κάνουν πλύση εγκεφάλου, πιστεύοντας ότι θα κερδίσουν οπαδούς-πελάτες από άλλες δεξαμενές.

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τι συμβαίνει στον επιχειρηματικό κόσμο. Πόλεμος μεταξύ ανταγωνιστών για να αυξήσουν το μερίδιό τους στην αγορά, με οποιονδήποτε τρόπο. Οι αθλητικοί σύλλογοι και κυρίως οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ, βλέπουν τον κόσμο με τη λογική του πελάτη, που θα πληρώσει εισιτήριο, θα αγοράσει διαρκείας και προϊόντα της εκάστοτε εταιρίας. Και φυσικά προσπαθούν να αυξήσουν την πελατεία τους. Τους πράσινους τους ενδιέφερε πάντοτε να πάρουν μερίδιο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, γιατί είτε θέλουν να το παραδεχτούν, είτε όχι, ο Ολυμπιακός ήταν πάντα δημοφιλέστερος. Και αν κάποτε αυτό πλήγωνε απλά το γόητρό τους, "πως γίνεται άλλωστε η ομάδα του λιμανιού να είναι πιο δημοφιλής από την ομάδα της Αθήνας", τώρα αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στα κέρδη της κάθε εταιρίας, που με τη σειρά του έχει άμεσο αντίκτυπο στον συσχετισμό δυνάμεων.

Το σίγουρο είναι ότι η Αθλητική Ηχώ πήρε ότι της άξιζε. Είναι κρίμα γιατί πίσω από κάθε Αθλητική Ηχώ, υπάρχει μια ιστορία, ένας συμβολισμός και μία αξία. Και το παράδειγμά της δείχνει πως μπορούν όλα αυτά να καταποντιστούν όταν άβουλα και αναξιοπρεπή όντα πιάσουν στα χέρια τους κάτι τόσο σπουδαίο και το κάνουν μίζερο, μικροπρεπές και ελεεινό. Η Αθλητική Ηχώ με την τεράστια ιστορία και το πλούσιο περιεχόμενο, κατάντησε να είναι ένα έντυπο ανάλογο της Πράσινης και του Derby. Αντιθέτως, το Φως ποτέ δεν έπεσε στο επίπεδο του Πρωταθλητή και του Γαύρου και γι' αυτό συνεχίζει να μεσουρανεί στον αθλητικό τύπο.

Δυστυχώς, τα πάντα βαδίζουν προς το χειρότερο και όσο υπάρχουν οι άθλιες οπαδικές φυλλάδες με τα αισχρά πρωτοσέλιδα και οι δήθεν αντικειμενικές φυλλάδες που πουλάνε και αγοράζουν όποιον θέλουν, πάντα θα αναρωτιόμαστε τι φταίει και άρρωστα μυαλά προβαίνουν σε άρρωστημένες πράξεις (χουλιγκανισμός στα γήπεδα, ραντεβού οπαδών για ξύλο και μαχαιρώματα). Όσο για τον κύριο Χρήστου (τον αρθρογράφο της Ηχούς), το εν λόγω άρθρο του αποτυπώνει πλήρως την ποταπή λογική που είχε υιοθετήσει η Αθλητική Ηχώ και η οποία την εξαφάνισε. Όσο για τη χούντα, αν νόμιζε ο συγκεκριμένος κύριος (όπως και πολλοί ακόμα δημοσιογράφοι γενικά) ότι είναι υποχρεωμένος ο κάθένας να δέχεται αδιαμαρτύρητα αυτά που του πασάρουν και να μη βγάζει κιχ γιατί ένας τυχάρπαστος νομίζει ότι έχει εξουσία να γράφει ότι θέλει χωρίς να δέχεται κριτική, τότε πραγματικά μόνο λύπηση σου προκαλεί.

Βλέπεις ακόμα και τα πρόβατα καμιά φορά δεν συγχωρούν...