Ο Ολυμπιακός και οι άλλοι...

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού υποστηρίζουν την συγκεκριμένη ομάδα όχι τόσο λόγω των πολλών τίτλων που έχει κατακτήσει αυτός ο σύλλογος στο ποδόσφαιρο αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, όσο κυρίως για τις καταβολές της ομάδας ως την εκρόσωπο των λαϊκών στρωμάτων, ως την ομάδα του λιμανιού με τον τσαμπουκά, με τον περισσότερο κόσμο, με τον φανατικό κόσμο, την ομάδα που είναι μόνη της εναντίον όλων από καταβολής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Άλλωστε αυτή είναι η μοίρα για κάθε μεγάλη ομάδα στην χώρα της, ιδιαίτερα για την μεγαλύτερη. Να παλεύει μόνη της, να μην έχει ανάγκη ούτε από συμμαχίες, ούτε από φερέφωνα. Να είναι η ομάδα που δέχεται τα πυρά από όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι προσπαθούν να την λερώσουν και να την αμφισβητήσουν. Από τις διοικήσεις και τους οπαδούς των αντιπάλων, μέχρι τους πουλημένους δημοσιογράφους που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και κατευθύνουν την κοινή γνώμη εκεί που θέλουν αυτοί, βγάζοντας στην φόρα μόνο ότι θέλουν και όπως το θέλουν.

Κάποτε κάποιος είχε πει (μου διαφεύγει ποιος), ότι για να δεις ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα σε κάθε χώρα μην κοιτάξεις μόνο τους τίτλους, μην κοιτάξεις ποια έχει τους περισσότερους οπαδούς, κοίτα και ποια έχει τους περισσότερους εχθρούς. Όποιος πάει στην Αγγλία θα διαπιστώσει ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η πιο δημοφιλής και ταυτόχρονα η πιο μισητή ομάδα της χώρας. Αυτοί που την αμφισβητούν είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Μπορεί η Λίβερπουλ να κυριάρχησε από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '80, μπορεί η Λίβερπουλ να διέσυρε το αγγλικό ποδόσφαιρο με την τραγωδία του Χέιζελ, μπορεί η Λίβερπουλ να ευνοήθηκε και να ευνοείται από την διαιτησία ακόμα και όταν δεν διεκδικεί τίτλους, αλλά άπαντες λατρεύουν να βρίζουν την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, να την κατηγορούν ότι ευνοείται συνεχώς από την διαιτησία, να την κατηγορούν ότι οι οπαδοί της την υποστηρίζουν μόνο και μόνο για να χαίρονται τίτλους, να γιορτάζουν ως εθνικές επετείους τις μαύρες ημερομηνίες των Κόκκινων Διαβόλων στην ιστορία τους. Η Μάντεστερ Γιουνάιτεντ είναι ο λόγος που οι οπαδοί της Λίβερπουλ, της Άρσεναλ, της Μάντσεστερ Σίτι, της Τσέλσι, της Έβερτον, της Λιντς, ξεχνούν τις διαφορές τους και ενώνουν την φωνή τους εναντίον της θρυλικής ομάδας του Μάντσεστερ.

Αν πας στην Γερμανία θα δεις όλους τους υπόλοιπους να αφρίζουν για παρόμοιους λόγους όταν ακούνε το όνομα της Μπάγερν Μονάχου. Στην Ισπανία, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά για πολιτικούς και ιστορικούς λόγους, με την Ρεάλ Μαδρίτης να συγκεντρώνει μια ζωή τα πυρά των υπολοίπων και την Μπαρτσελόνα από την δεκαετία του '90 μέχρι και σήμερα να κατηγορείται στις εποχές των μεγάλων ομάδων της ότι παίρνει τους τίτλους με προεδρικό διάταγμα.

Στην Ιταλία δε, βλέπεις μια κατάσταση η οποία μοιάζει πάρα πολύ με την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί υπάρχει η Μεγάλη Κυρία, η Γιουβέντους, και όλοι οι υπόλοιποι εναντίον της. Μίλαν και Ίντερ μπορεί να είναι οι παραδοσιακοί αντίπαλοι του Μιλάνο, όμως έχουν έναν κοινό εχθρό. Μπροστά στην Γιουβέντους ξεχνούν την μεταξύ τους αντιπαλότητα, τόσο οι διοικήσεις τους όσο και οι οπαδοί τους. Δεν είναι περίεργο άλλωστε που η μεγαλύτερη μερίδα των οπαδών τους μισούν πιο πολύ την Γιουβέντους διαχρονικά, παρά την μισητή συντοπίτισσα. Κάτι σαν τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, όταν ενώνουν τη φωνή τους λειτουργώντας ως δεκανίκι ο ένας του άλλου εναντίον του κόκκινου εχθρού. Βλέπεις την Ρόμα με την Λάτσιο, τις αιώνιες αντιπάλους της Ρώμης, κάτι σαν τον ΠΑΟΚ με τον Άρη, τους αιωνίους της Θεσσαλονίκης. Μεγάλες ομάδες οι οποίες σπανίως όμως διεκδικούν τίτλους, οι οποίες σφάζονται στα μεταξύ τους ντέρμπι. Όμως μπροστά στην Γιουβέντους, ειδικά οι οπαδοί της Ρόμα ξεχνούν ακόμα και την Λάτσιο. Ειδικά από την δεκαετία του '80, που η Ρόμα διεκδικούσε τίτλους πιο συχνά, και έπειτα, οι Ρωμαίοι έχουν στο στόχαστρο μονίμως την Γιουβέντους, με τους άλλους λίγο ασχολούνται, κάτι σαν τον ΠΑΟΚ και το απύθμενο μίσος του απέναντι στον Ολυμπιακό. Και για να πάμε και παραπέρα, η Γιουβέντους συγκεντρώνει την μήνη των οπαδών και της Φιορεντίνα, της Νάπολι, και άλλων ομάδων του Βορρά ή του Νότου. Όλοι αυτοί ζουν για τον αγώνα με την Γιουβέντους, για να την αποδοκιμάσουν, να την βρίσουν, να την νικήσουν. Μπορεί η Φιορεντίνα να έχει σφαχτεί από την διαιτησία σε αγώνα με την Ίντερ, όμως γρήγορα θα το ξεχάσουν, την Ίντερ δεν θα την αμφισβητήσουν γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Θα αμφισβητήσουν και θα φωνάξουν συνθήματα κατά της Γιουβέντους, θα βγουν να φωνάξουν ότι είναι αδικημένοι επειδή δόθηκε ένα ανάποδο άουτ, θα πανηγυρίσουν αν την νικήσουν έστω με ένα πέτσινο πέναλτι ξεχνώντας τα περί δικαιοσύνης, γιατί αυτή τους πονάει, σε μια από τις πολλές περιπτώσεις που οι οπαδοί εκδηλώνουν πιο εύκολα το μίσος τους προς κάποια ομάδα, παρά την αγάπη προς την δικιά τους ομάδα. Μπορεί για παράδειγμα η Ίντερ να έχει μόλις κλέψει ένα πρωτάθλημα από την Ρόμα, αλλά οι οπαδοί της τελευταίας σε μία κόντρα μεταξύ Ίντερ και Γιουβέντους θα υποστηρίξουν την ομάδα του Μιλάνο, γιατί πολύ απλά θα προσπεράσουν το κακό που προκάλεσε στην ομάδα τους και θα κυριευθούν από το παραδοσιακό μίσος με το οποίο γεννήθηκαν.

Όλοι αυτοί χλευάζουν την Γιουβέντους, αμφισβητούν τους τίτλους της, κρεμάνε πανό, φωνάζουν συνθήματα εναντίον της, αμφισβητούν ακόμα και την εκτός συνόρων πορεία της, θεωρώντας ειδικά οι οπαδοί των δύο μιλανέζικων ομάδων ότι αυτές είναι οι πιο επιτυχημένες ομάδες στην Ευρώπη. Γιατί; Γιατί έχουν βαρεθεί να βλέπουν την πλάτη της Γιουβέντους, γιατί έχουν βαρεθεί να βλέπουν την Γιουβέντους την πιο λαοφιλή ομάδα. Έχουν βαρεθεί να βλέπουν σε κάθε περιοχή της Ιταλίας (εκτός από το Τορίνο) η πλειοψηφία των οπαδών να υποστηρίζει την Γιουβέντους. Αποκορύφωμα του μίσους; Το σκάνδαλο Calciopolis, όταν τα ΜΜΕ της Ιταλίας όρμησαν με λύσσα εναντίον της Μεγάλης Κυρίας, την ξέσκισαν, την εξευτέλισαν, απαίτησαν να γίνει το εξιλαστήριο θύμα για να ξεσπάσει επιτέλους το χρόνιο κόμπλεξ και το αιώνιο μίσος τους για αυτήν. Όταν στα δικαστήρια παίχτηκε το θέατρο του παραλόγου, με την Γιουβέντους να βάλλεται από παντού και οι... αόρατες δυνάμεις να προστατεύουν την Ίντερ και την Μίλαν από την φθορά, από την λασπολογία και από την τιμωρία. Τότε που κανείς δεν έδινε σημασία στις καταγγελίες και στις κασέτες εναντίον της αιωνίως κλαίουσας Ίντερ, η οποία επίσης κινούσε τα νήματα στο παρασκήνιο και ίσως εντονότερα από κάθε ομάδα, αλλά φρόντιζε να καλύπτει τα νώτα της. Άλλωστε η Ίντερ στις κούρσες για τα πρωταθλήματα που διεκδικούσε με την Γιουβέντους από τα τέλη της δεκαετίας του '90 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, κάθε άλλο παρά αδικημένη ήταν, η διαιτησία την έσπρωχνε απροκάλυπτα. Αρκούσε όμως ένα ανάποδο σφύριγμα υπέρ της Γιουβέντους, για να βγάλουν οι παρατρεχάμενοι τα μαντήλια για να σκουπίσουν τα δάκρυα της... αμόλυντης και τίμιας Ίντερ, να κάνουν πρωτοσέλιδα την κακιά Γιούβε που το μόνο που ξέρει είναι να κλέβει. Και σας μιλάει κάποιος ο οποίος δεν είναι οπαδός της Γιουβέντους, αλλά της Ρόμα.

Όλα αυτά θυμίζουν την περίπτωση του Ολυμπιακού. Δεν πάει να γίνονται καταγγελίες, να βγαίνουν κασέτες εναντίον του Πατέρα και του Παναθηναϊκού; Ο Παναθηναϊκός δεν είναι κατηγορούμενος ποτέ. Μόλις ο Μπέος μίλησε για τον Πατέρα, ολόκληρος ο αθλητικός κόσμος έπεσε πάνω στον Αχιλλέα και ζήτησε να τον κρεμάσουν σε κοινή θέα. Όχι ότι ο Μπέος δεν είναι περιθωριακός τύπος, τυχοδιώκτης, ίσα ίσα. Αλλά τόλμησε βάλει στο μάτι άλλον στόχο από αυτόν που όλοι επιθυμούν. Στην πυρά! Δεν πάει να βγήκαν κασέτες και καταγγελίες για τον Δαλούκα και το πέτσινο πέναλτι που έδωσε στον Παναθηναϊκό στο Βικελίδης; Ο Δαλούκας έπαιξε τον ρόλο της Μάρθας Βούρτση ως ο αγνός άνθρωπος που η μοίρα τον χτυπά ανελέητα, το θύμα που έκανε ένα λάθος και που κινδυνεύει η ίδια του η ζωή εξαιτίας αυτού του λάθους. Άλλωστε ο Άρης σφαγιάστηκε δύο φορές από τον Παναθηναϊκό, άλλωστε... ανθρώπινα λάθη ήταν και τα δύο, μόνο που ο Άρης έμεινε εκτός πλέι οφ και Ευρώπης εξαιτίας των "λαθών" αυτών. Αλλά οι οπαδοί του Άρη δεν ασχολήθηκαν και πάρα πολύ με το θέμα. Όπως από ανθρώπινα λάθη σφαγιάστηκαν και ο Πανσερραϊκός και η Καβάλα και ο Πανιώνιος και ο Ατρόμητος. 

Μπορεί ο πρώην πρόεδρος του Πανιωνίου, Τάσος Ερμείδης, να κατήγγειλε ότι το περσινό Άρης-ΠΑΟΚ 2-0, όπου ο ΠΑΟΚ σφαγιάστηκε από τον Σπάθα και βγήκε εκτός τροχιάς τίτλου τον οποίο κατέκτησε τελικά ο Παναθηναϊκός, ήταν στημένο προς όφελος του τριφυλλιού (εδώ). Ποιος ασχολήθηκε; Μάλλον κανείς. Ούτε οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ασχολήθηκαν όσο θα έπρεπε όχι μόνο με το γεγονός αυτό, αλλά και με την γενικότερη εύνοια του Παναθηναϊκού του 2010 που του χάρισε το πρωτάθλημα και με κάποιες σφαγές τόσο του ΠΑΟΚ όσο και του Ολυμπιακού που ήταν οι συνδιεκδικητές. Ακόμα και οι περήφανοι ΠΑΟΚτζήδες αποφάσισαν να κρατήσουν τις δυνάμεις τους για να ξεσπάσουν εναντίον του Ολυμπιακού, και όχι εναντίον της ομάδας που τους στέρησε ένα πιθανό πρωτάθλημα το οποίο διεκδίκησαν μετά από δύο δεκαετίες. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο Παναθηναϊκός είναι η ίδια ομάδα που και πάλι με διαιτητική εύνοια τους στέρησε την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ στα πλέι οφ του 2011, όταν με το οφσάιντ γκολ του Ζιλμπέρτο ο ΠΑΟΚ υποχρεώθηκε σε ήττα στο ΟΑΚΑ, ενώ η ισοπαλία του έδινε την πρώτη θέση των πλέι οφ. Καμία συγκέντρωση διαμαρτυρίας των ΠΑΟκτζήδων κατά του κατεστημένου της Αθήνας και της πράσινης παράγκας που για δύο συνεχόμενες περιόδους τους λήστεψε. Όπως καμία διαμαρτυρία δεν ακούστηκε ούτε από τους ΑΕΚτζήδες για εκείνο το οφσάιντ γκολ το οποίο αλλοίωσε τα πλέι οφ και άφησε ουσιαστικά αδιάφορη την ΑΕΚ στην τελευταία αγωνιστική με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, όπου μια ΑΕΚ που εμφανίστηκε μόνο τυπικώς στο γήπεδο, έχασε σε ματς αγγαρεία από τον... παραδοσιακό της αντίπαλο χρώματος πράσινου. Άλλωστε έχουμε δει την ΑΕΚ να εμφανίζεται αδιάφορη και σε αγώνα με τον Ολυμπιακό (στον ύπνο μας), όπου ακόμα και φιλικό να έπαιζαν, οι ΑΕΚτζήδες θα μαζεύονταν στην προπόνηση και θα πόρωναν τους παίκτες για τη νίκη απέναντι στον μισητό Ολυμπιακό.

Δεν πάει οι φήμες να οργιάζουν για το στήσιμο του αγώνα Ξάνθη-ΠΑΟ 3-2 για στοιχηματικούς οι άλλους λόγους σχετικά με το θέμα της καρέκλας στην πράσινη ΠΑΕ; Άπαντες το περνάνε στα ψιλά. Δεν πάει να ακούγεται στις κασέτες ο Πατέρας να μιλάει με τον φίλο του Ψωμιάδη, τα στοιχεία που ψάχνουν όλοι αφορούν τον Μαρινάκη και τον Ολυμπιακό, όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά. Περιμένουν πότε θα ευνοηθεί ο Ολυμπιακός για να κρεμάσουν μαϊμούδες, αυτές που είναι σε χειμερία νάρκη όταν ευνοείται ο Παναθηναϊκός ασυστόλως, ή ακόμα και η ΑΕΚ σε κάποιες περιπτώσεις. Περιμένουν πότε οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα ξεφύγουν από τα όρια της καλής συμπεριφοράς για να μας δείξουν ρεπορτάζ από τα ξένα ΜΜΕ που μιλάνε για διασυρμό της Ελλάδας, συζητώντας τα επεισόδια επί μέρες, επί εβδομάδες, ίσως και επί μήνες. Συζητήσεις οι οποίες περιορίζονται σε λίγες μέρες, όταν ο Μπάγεβιτς ξυλοκοπείται από του ΑΕΚτζήδες, όταν οι ΠΑΟΚτζήδες κάνουν αίσχη στην Τούμπα εναντίον του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ, όταν πρόσφατα πήγαν να κάψουν τον τερματοφύλακα των κιτρινόμαυρων, όταν οι ΑΕΚτζήδες επιτίθενται ενατίον των οπαδών και των ποδοσφαιριστών του Ατρομήτου στον τελικό κυπέλλου, ή όταν οι "κυριλάτοι" Παναθηναϊκοί με την κροτίδα που πετούν αφήνουν ανάπηρη με δύο κομμένα δάχτυλα την σεκιούριτι στο ΟΑΚΑ. Κάφροι είναι οι οπαδοί του Ολυμπιακού, οι οποίοι τρόμαξαν τον κύριο Σισέ επειδή μπήκαν (κακώς) στον αγωνιστικό χώρο μετά το τέλος του ντέρμπι, αλλά και επειδή έκαναν κόλαση την Ριζούπολη σε εκείνο το 3-0. Αλλά οι συμπαθείς βάζελοι είναι άξιοι επαίνων όταν μπούκαραν και μαζί με τον Φιλιππίδη και τον Μαρκαριάν ξυλοκόπησαν τον Ευθυμιάδη επειδή τόλμησε να δώσει πεντακάθαρο πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού μέσα στη Λεωφόρο. Καταριούνται οι "αντικειμενικοί" τον Καλόπουλο, αυτός που σε δύο ντέρμπι αιωνίων είχε ευνοήσει στο παρελθόν απροκάλυπτα τον Παναθηναϊκό μέσα στο Καραϊσκάκη.

Βασικά ο Μαρινάκης είναι εκτός τόπου και χρόνου. Μέσα σε ένα χρόνο έχει καταφέρει να κάνει δύο φορές άνω κάτω τον Ολυμπιακό, μια με το ντέρμπι του Καραϊσκάκη και τα όσα έγιναν και δήλωσε ο ίδιος, και μια με τις κασέτες. Μάλλον ζούσε σε άλλη χώρα μέχρι τώρα και δεν ξέρει ότι όλοι ζουν για την στιγμή που θα κατασπαράξουν τον Ολυμπιακό. Την στιγμή που θάβονται ή ξεχνιούνται στοιχεία και καταγγελίες κατά του Παναθηναϊκού, τη στιγμή που ΑΕΚ και ΠΑΟΚ θα έπρεπε να έχουν αποβληθεί εδώ και χρόνια από το πρωτάθλημα με τα χρέη που έχουν μια ζωή, αυτός δεν προσέχει ούτε τι κάνει ούτε τι λέει.

Ας ξεχάσουν μερικοί την σιγή ιχθύος που τηρούν εδώ και χρόνια και ας βγουν να μιλήσουν. Όταν η ομάδα των λουλουδιών, της χούντας, των γουνών, έχει το κράτος, την δικαιοσύνη, τις συγκυρίες, την αστυνομία, τους δορυφόρους, τους μεγαλοκαρχαρίες, τα ΜΜΕ με το μέρος της, όταν φορώντας κουκούλα (απομεινάρι της δικτατορίας που αποθέωσε την πράσινη ομάδα) ρουφιανεύουν έχοντας πρώτα σκεπάσει σαν τις γάτες τα δικά τους ελεεινά περιττώματα, τότε το να παίζεις άμυνα δεν βοηθά. Θέλει φουλ επίθεση. Ποτέ δεν χώνεψαν ότι η ομάδα του λιμανιού είναι πιο λαοφιλής και πιο επιτυχημένη, σε αντίθεση με την ομάδα του... σαλονιού, η οποία συγκέντρωνε στο παρελθόν τα μεγαλοαστικά στρώματα αλλά παρέμενε δεύτερη στις προτιμήσεις και στις επιτυχίες. Ποτέ δεν μπόρεσαν να χωνέψουν ότι η ομάδα του Πειραιά ήταν πάνω από την ομάδα του κέντρου της Αθήνας.

Μεγαλύτερη κατάρα από το να είσαι ρουφιάνος, καταδότης, ψεύτης και παραχαράκτης δεν υπάρχει. Και αυτά τα χαρακτηριστικά τα συγκεντρώνουν όλα, μα όλα οι τριφυλλοφόροι. Όχι όλοι, άλλωστε δεν μπορεί να παίρνει η μπάλα χιλιάδες κόσμο, αλλά αυτοί που χρειάζεται έχουν και μεταδίδουν τα χαρακτηριστικά αυτά και στις επόμενες γενιές. Εύγε!

Χίλιες φορές λιμανίσιος, όπως υποτιμητικά ξέρουν να λένε οι υποστηρικτές της πράσινης σαπίλας  τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς του, παρά φλώρος, ρουφιάνος και καταδότης.